Биз баарыбыз клеткалардын кандайдыр-бир санынан турабыз...
Бүгүн буга жана Кыргызстандагы түрдүү статистика менен бул сандардын каармандарына ким көңүл бурат? Биз көп учурда миграция, зордук-зомбулук, үй-жайсыз балдар ж.б. жөнүндө көбүрөөк билебиз, угабыз, бирок мунун баары биздин үйүбүз – Кыргызстандын алкагында канчалык масштабдуу экендигин дайыма эле элестете бербейбиз.
Ушул темалардын жана макалалардын бардыгы биз уккандан тажап калган карандай эле ызы-чуу
болуп калгандай. Жаңылыктарды окубай коюуга, бирөөнүн көйгөйлөрүнө аралашпоого, сүңгүп кетпөөгө, капаланбоого болгон каалоо күч алууда. Жана бул сандардын баары бизде, биздин клеткаларда болуп калганга чейин дарыя болуп агышат. Ал эми биз баарыбыз белгилүү бир нерсенин бөлүгү болуп саналабыз...
Качандыр бир күнү кайсы бир клетка көзгө көрүнүп, оорута баштайт жана «жарылат», ошондо биз айта баштайбыз, өзүбүзгө жардам берип, бизге окшош адамдарга жардам берүү үчүн ресурс табабыз. «Классики оюну» көргөзмөсүнүн концепциясы – бул көргөзмөнүн сүрөтчүсүнүн балдарга карата зомбулук маселеси жөнүндө айткан чыгармаларынын бирине гана шилтеме бербестен, бир жагынан, бейкапар, жөнөкөй жана боорукер балалыктан алыс болгон, экинчи жагынан жаңы нерсеге үмүт калтырган бүгүнкү чыныгы турмуштун натыйжасы болуп саналат.
Биз классики оюнундай эле – дүйнөдө, өлкөдө, айылда, үйдө, үй-бүлөдө, жан дүйнөдө жана жүрөктө ойнойбуз. Бул – алы жеткен же жолдуу киши уткан, эрежелери бар дагы, эрежелери жок дагы оюн болуп саналат. Көргөзмө күн өткөрүү жөнүндө эмес, толук кандуу жашоонун артыкчылыктары жөнүндө. Статистикага эмес, көбүрөөк өзүңдү, өз клеткаларыңды сезүү. Жакшы оюндардын бир бөлүгү болуунун артыкчылыгы жөнүндө.
Же таптакыр ойнобой коюу...
Диана Рахманова, долбоордун жана көргөзмөнүн
куратору
Бүгүн буга жана Кыргызстандагы түрдүү статистика менен бул сандардын каармандарына ким көңүл бурат? Биз көп учурда миграция, зордук-зомбулук, үй-жайсыз балдар ж.б. жөнүндө көбүрөөк билебиз, угабыз, бирок мунун баары биздин үйүбүз – Кыргызстандын алкагында канчалык масштабдуу экендигин дайыма эле элестете бербейбиз.
Ушул темалардын жана макалалардын бардыгы биз уккандан тажап калган карандай эле ызы-чуу
болуп калгандай. Жаңылыктарды окубай коюуга, бирөөнүн көйгөйлөрүнө аралашпоого, сүңгүп кетпөөгө, капаланбоого болгон каалоо күч алууда. Жана бул сандардын баары бизде, биздин клеткаларда болуп калганга чейин дарыя болуп агышат. Ал эми биз баарыбыз белгилүү бир нерсенин бөлүгү болуп саналабыз...
Качандыр бир күнү кайсы бир клетка көзгө көрүнүп, оорута баштайт жана «жарылат», ошондо биз айта баштайбыз, өзүбүзгө жардам берип, бизге окшош адамдарга жардам берүү үчүн ресурс табабыз. «Классики оюну» көргөзмөсүнүн концепциясы – бул көргөзмөнүн сүрөтчүсүнүн балдарга карата зомбулук маселеси жөнүндө айткан чыгармаларынын бирине гана шилтеме бербестен, бир жагынан, бейкапар, жөнөкөй жана боорукер балалыктан алыс болгон, экинчи жагынан жаңы нерсеге үмүт калтырган бүгүнкү чыныгы турмуштун натыйжасы болуп саналат.
Биз классики оюнундай эле – дүйнөдө, өлкөдө, айылда, үйдө, үй-бүлөдө, жан дүйнөдө жана жүрөктө ойнойбуз. Бул – алы жеткен же жолдуу киши уткан, эрежелери бар дагы, эрежелери жок дагы оюн болуп саналат. Көргөзмө күн өткөрүү жөнүндө эмес, толук кандуу жашоонун артыкчылыктары жөнүндө. Статистикага эмес, көбүрөөк өзүңдү, өз клеткаларыңды сезүү. Жакшы оюндардын бир бөлүгү болуунун артыкчылыгы жөнүндө.
Же таптакыр ойнобой коюу...
Диана Рахманова, долбоордун жана көргөзмөнүн
куратору
